Rozdział 23

"PAMIĘTAJ, ŻE TRENOWAŁAM TEŻ KARATE I MOGĘ ZŁAMAĆ CI COŚ JESZCZE!"

10 października

To już jutro. To już jutro ja wraz z Marco i innymi lecimy do Polski na mecz. Jutro z samego rana jedziemy na lotnisko i lecimy do stolicy. Dodatkowo oznacza to dla mnie, że mam wolne od szkoły. Jak wcześniej wspominałam mimo, że Marco nie gra przez kontuzję to i tak chce zobaczyć zmagania swoich kolegów z reprezentacji. Po za tym uważa, że to jest świetny moment na lepsze poznanie mojej ojczyzny. Gracze BVB powyjeżdżali na zgrupowania do swoich krajów. Kuba Błaszczykowski, podobnie jak i Marco nie mogą jeszcze grać przez kontuzję. Będzie to na pewno dla Polaków duże osłabienie. Sam fakt, że gramy z Mistrzami Świata mówi wiele. No cóż... Zobaczymy co to będzie.

-Nawet nie wiesz jak Ci zazdroszczę!-mówiła z zachwytem Laura, z którą idę do kawiarni. Postanowiliśmy trochę odstresować się po dość ciężkim dniu.-Nie dość, że na mecze Borussii chodzisz za darmo to jeszcze na takie ważne spotkanie reprezentacji lecisz!
-Tak, ale to ty byłaś na finale Mundialu w Brazylii.-dopowiedziałam. Laura była w Rio na meczu, gdzie jej reprezentacja wygrała z Argentyną. Ja natomiast oglądałam ten mecz jeszcze jak mieszkałam w Polsce. O wyjeździe do Niemiec dowiedziałam się kolejnego dnia.
-No może, ale...
-Obiecuję Ci, że jak będzie rewanż w Niemczech to zabiorę Cię.-odpowiedziałam, a potem obie zaśmiałyśmy się. Bardzo lubię Laurę. Jest miła, przyjacielska, pomocna, chociaż nie wygląda na taką na pierwszy rzut oka. To właśnie z nią najlepiej dogaduję się w klasie. Wiadomo, nie jest to moja przyjaciółka od serca jak Ania, ale na pewno jest dla mnie bardzo ważna.
Kiedy dotarłyśmy do kawiarni, a właściwie to małej restauracji, zamówiłyśmy ciepłe napoje i po ciachu. Nie dodałam, że jest to ta sama restauracja, co kiedyś pokazał mi Robert. Tak jak obiecałam sobie wróciłam do niej. Byłam już tutaj w sumie z 3 razy i właśnie z Laurą. Pokochałyśmy to miejsce.
-Tak w ogóle to jaka jest Polska? -zapytała moja towarzyszka.
-Zależy w jakim sensie pytasz.
-No, wiesz. Jak wyglądają miasta, jacy są ludzie. Po prostu opisz swój kraj.-uśmiechnęła się.
-Hmm...tak, więc Polska jest na prawdę pięknym krajem. Szczególnie na wsiach, Miasta są śliczne, ale nasze polskie wsie są urocze, z takim klimatem. Najpiękniejszym miastem jest moim zdaniem Gdańsk. Urodziłam się tam i wychowałam 18 lat. Kocham to miasto! A Polacy? Są bardzo gościnni, przyjmiemy każdego. Wiadomo mamy jakieś tam wady, co charakteryzuje Polaków, ale z reguły tego nie widać.
-A ta Warszawa?-z trudem wypowiedziała nazwę polskiej stolicy.
-W Warszawie byłam tylko raz i to na zawodach. Jednak nie urzekła mnie tak jak Gdańsk, czy w ogóle trójmiasto.
-Muszę sie tam kiedyś wybrać.-powiedziała pewnie.
-Możemy kiedyś tam pojechać. Weźmiemy jeszcze Emmę i chłopaków. Pojechalibyśmy do Gdańska i zostali kilka dni.-opowiedziałam mój genialny plan. Posiedziałyśmy jeszcze z jakoś godzinkę. Potem poszłyśmy w stronę naszych domów i w odpowiednim momencie się rozdzieliłyśmy.
W domu byłam jak była 16. Rodzice siedzieli w kuchni i popijali kawę przy tym rozmawiając. Od nich dowiedziałam sie też, że Kuba jest u Felixa i zostanie na noc. Nie miałam zamiaru jeść obiadu, bo byłam wystarczająco najedzona, więc nie pozostało mi nic innego jak pójść się pakować na wylot do ojczyzny. Czy tylko ja tego nienawidzę? Nigdy nie wiem co zabrać ze sobą i ile. Najgorsze jest też to, że nie wiemy z Marco ile dokładnie tam będziemy oraz kto z nami jeszcze leci. Ja wiem tylko o Ani, Ewie z Oliwką i Błaszczykowskich, a ostatnio obiło mi się o uszy, że ma z nami polecieć Cathy, a nawet nowa dziewczyna Kevina - Carolin. Także to wszystko można podsumować, że nigdy więcej nie dam planować jakiś wyjazdów Marco.
Z pod łóżka wyjęłam moją białą walizkę i stanęłam z nią pod szafą. Stałam tak i stałam z kilka minut. W sumie nie robiłam nic konkretnego oprócz patrzenia na masę ubrań. Stojąc tak usłyszałam dźwięk mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz i dostrzegłam tam zdjęcie Marco.
-Co chcesz?-odpowiedziałam w sumie nie za miło.
-Coś ty taka milutka?-powiedział z ironią.
-Wybacz, ale nie cierpię się pakować.-odparłam i kopnęłam walizkę.
-Dopiero się pakujesz?!-zdziwił się.
-No, a kiedy? Niedawno wróciłam ze szkoły.
-Zaraz do Ciebie przyjdę i pomogę.-powiedział i nie czekał na moją odpowiedź tylko szybko się rozłączył.
Po dosłownie kilku minutach Marco był już w moim pokoju i naturalnie położył się na moim wielkim łóżku.
-Wiem, że kochasz moje łóżko, ale skoro już tu jesteś to obiecałeś mi pomóc.-dopowiedziałam.
-No, obiecałem, ale nie wiem za bardzo co zabierasz ze sobą, więc lepiej jak popatrzę.-uśmiechnął się uroczo. W sumie ma rację Reus tylko by przeszkadzał, więc niech lepiej se leży na łóżku.
-W końcu to ile my tam będziemy?-zapytała, gdy wybierałam z garderoby pierwsze ubrania.
-Tak szczerze to nie wiem jeszcze.-odparł.-Możemy zostać dłużej. Dogadamy się jakoś z Kubą i resztą.
-A to kto wtedy z nami leci?-dopytywałam się.
-No... nie wiem. Kto przyjdzie jutro na lotnisko ten poleci. Kuba, Agata i Ewa lecą na pewno. Może Ania jeszcze, ale to nic na 100% procent.
-Powiem tak: ostatni raz planujesz jakikolwiek wyjazd.-odparłam i zajęłam się pakowaniem. Marco powiedźmy, że w jakiś sposób pomagał mi, ale chyba szybciej było by jakby nie przyszedł, ale nie narzekam.
Po dwóch godzinach pakowania zmęczeni opadliśmy na łóżko.
-Wiesz, że Cię kocham.-szepnął cicho, ale prosto do mojego ucha, przez co poczułam przyjemny dreszcz.
-Wiem.-odpowiedziałam i mocno się przytuliłam do niego.
-Gdyby nie ty to nie wiem czy poradził bym sobie z tą kontuzją. Nie wiem czy dał bym radę być cały czas sam.-mówił.
-Poradził byś sobie i nie był byś cały czas sam. Zobacz ile masz ludzi obok siebie. Wcześniej dałeś radę.-popatrzałam w jego stronę i uśmiechnęłam się.
-Nie chcesz sobie nawet wyobrażać, co przeżyłem w czerwcu...Wtedy nikt nie potrafił mi pomóc.
-Uwierz, że nawet nie mam zamiaru, ale Marco nie myśl już o tym. Było, minęło. Zobaczysz, że za 4 lata będziesz Mistrzem Świata.-zaśmiałam się, a Reus pocałował mnie. Ciągle przeżywa to, że nie był na MŚ w Brazylii. Ja na jego miejscu nie pozbierałbym się tak szybko, zwłaszcza, że jego kraj zdobył Mistrzostwo. To musiał być okropny ból. Piłka potrafi być okropna.
-Może dziś śpisz u mnie?-zapytał ciągle przytulony do mnie.
-Jutro wstajemy wcześnie rano. Musimy się wyspać.-wymamrotałam.
-Ósma to nie tak wcześnie. Poza tym, sugerujesz coś?-popatrzał podejrzliwie nam mnie.
-Dla mnie nawet 10 to wcześnie i nie nic nie sugeruję tylko mówię to co wiem.-zaśmiałam się.
-Obiecuję, że będziemy grzecznie spali.
-W oddzielnych pokojach?-zapytałam.
-No, nie. Aż tak grzeczni to my nie będziemy.-oparł i każdy z nas wybuchł śmiechem.

-Marco jak zaraz nie ruszysz dupy to spóźnimy się!-krzyczałam do drzwi łazienki, w której to siedział już jakiś czas Reus. Tak, więc jak uzgodniliśmy wczoraj, spałam u Marco. Wstaliśmy około godziny 8. Cudem nie miałam problemów ze wstaniem. Kiedy Reus jadł szybkie śniadanie ja brałam szybki prysznic w łazience. Gotowa wyszłam z pomieszczenia, a właśnie zaraz po mnie wszedł Reus, a było to jakąś godzinę temu.-Wychodzisz czy mam jechać sama?!-ponownie dobijałam się do niego.
-Już kończę!-odkrzyknął.
-Masz 5 minut! Czekam na dole!
Tak tez zrobiłam i usiadłam w salonie. Zabrałam też ze sobą buty i zajęłam się ich ubieraniem. Potem narzuciłam na siebie szybko parkę. Po jakimś czasie w końcu wyłonił się Reus z naszymi walizkami.
-Zabiję Cię kiedyś.-powiedziałam z powagą.
-No wiesz... przy takiej dziewczynie trzeba jakoś wyglądać.-odparł i podszedł do mnie. Mój gniew od razu zniknął. Oczywiście postanowił mnie przytulić, ale na tym się nie skończyło.
-Dobra, bo jak się spóźnimy to będzie źle.-odparłam, gdy odkleiłam się od niego.
Wyszliśmy z domu, zamknęliśmy dom na klucz i wsiedliśmy do samochodu piłkarza. Droga nie minęła nam wcale tak szybko jak nam się wydawało. O tej godzinie wiele osób jedzie do pracy, więc były korki. Nagle usłyszałam dźwięk mojego telefonu. To była Ania.
-Tak?
-Gdzie wy jesteście? Wszyscy na Was czekamy.-mówiła z przejęciem Ania.
-Jedziemy właśnie, ale są straszne korki.-tłumaczyłam.
-Nie dobrze... Za pół godziny mamy samolot. 
-Zdążymy.-powiedziałam pewnie.
-No ja myślę.-powiedziała i wyczułam, ze się uśmiecha.-To do zobaczenia!
-Pa!
-Ania?-zapytała Marco i przelotem spojrzał na mnie.
-Tak i jeżeli się spóźnimy to będzie to Twoja wina, bo musiałeś ułożyć swoje perfekcyjne włosy odparłam, a on się zaśmiał.
-Kiedyś mi za to podziękujesz.
Na nasze szczęście po około 15 minutach byliśmy już na lotnisku, gdzie zostawiliśmy swój samochód. Szybkimi ruchami wyjęliśmy swoje walizki i udaliśmy się szukać naszych przyjaciół. Na szczęście nie musieliśmy ich już długo szukać, bo po chwili zobaczyliśmy dość dużą grupkę osób.
-No na reszcie!-krzyknął Kuba.-Niech zgadnę, Reus i łazienka?-spojrzał na mnie.
-Widzę, że już nie raz się spóźnił?-zaśmiałam się.
-Oj, będziecie mi to teraz wypominać.-udawał obrażonego, a ja zaczęłam się przyglądać kto dokładnie z nami leci. Byli to Błaszczykowscy, czyli Kuba, Agata i Oliwka. Lenka jest chyba za mała na lot samolotem. Jest też Ewa z Sarą i Ania. Ich mężowie są oczywiście w Polsce na zgrupowaniu. Były też Niemieckie dziewczyny, czyli Ann - Kathrin, Cathy i Carolin - nowa dziewczyna Kevina. Nie miałam okazji poznać jej wcześniej, ale wygląda na miłą osobę. Także reasumując przeważa liczba dziewczyn, bo jest tylko dwóch chłopaków i to własnie oni zajęli się sobą, bo mamy jeszcze z 5 minut. Ja natomiast podeszłam do dziewczyn, które gadają w najlepsze.
-Hej, jesteśmy!
-No cześć kochana!-powiedziała Ania i podeszła do mnie bliżej.
-Powinnaś poznać kogoś.-dodała Cathy.-To Carolin, dziewczyna naszego Kevinka,
-Cześć!-uśmiechnęłam się w jej stronę oraz podałam rękę na przywitanie.
-Hej.-odparła bez wyrazu. Zdziwiło mnie to trochę. Dla innych była miła...
-Dobra dziewczyny! Ruszamy!-krzyknął Kuba, a my podążaliśmy za nim,
Wiadomo, okazanie biletu, znalezienie miejsca, bla, bla... Nic nowego. Po około 10 minutach siedzieliśmy już na swoich siedzeniach i tak się złożyło, że ja, Marco i Ania siedzieliśmy razem. Za nami Kuba z Agatą i Oliwką. Przed nami Ewa z Sarą i Ann, a jakiś kawałek dalej Cathy i Carolin. W końcu wystartowaliśmy, a ja, że posiadałam ciekawe towarzystwo nie miałam prawa się nudzić. Postanowiłam poruszyć temat nowej dziewczyny w sferach WAG's.
-Czy tylko ja miałam wrażenie, że ta cała Carolin jest jakaś dziwna?-zapytałam Anię i Marco, a oboje popatrzeli na mnie bardzo dziwnie.-Okej, czaję... Tylko ja.-odparłam.
-Nie rozumiem za bardzo.-powiedziała Ania.-Dlaczego dziwna?
-Po prostu. Dziwnie się względem mnie zachowywała.
-Co takiego zrobiła?-zapytał Marco.
-Z resztą dziewczyn rozmawiała normalnie, śmiała się, a jak ja podeszłam się z nią przywitać to nagle się zmieniła.-odpowiedziałam, ale moi towarzysze chyba nie za bardzo wzięli mnie na poważnie, bo zaśmiali się lekko pod nosem.-Dobra śmiejcie się, ale ja tylko mówię, co widzę.-dodałam i odwróciłam się do okna. Nagle poczułam kogoś za mną.
-Wierzymy Ci.-szepnął Marco i pocałował mnie w policzek i założył słuchawki na uszy, w sumie podobnie jak Ania. Postąpiłabym podobnie do nich, ale niestety słuchawki zostawiłam w walizce. Nie miałam zamiaru przesiedzieć całego lotu po prostu patrzeć z okno, więc bez słowa wyjęłam jedną słuchawkę z ucha Reusa, a on się tylko zaśmiał do siebie. Tak właśnie minął na około godzinny lot.
-Ojczyzna!-krzyknęłam kiedy to byliśmy już przed lotniskiem w Warszawie. Poczułam jak ktoś obejmuję mnie ramieniem. Okazało się, że to Kuba.
-Ahh...-westchnął.-Też się stęskniłem za Polską.
-Nawet nie wiesz jak ja. Ostatnio to byłam tu w sierpniu. Pomyśleć, że jeszcze niedawno Polska była moim domem.-powiedziałam i przed oczami miałam obraz wszystkich wspomnień. Postanowiliśmy zamówić taksówki, które zawiozą nas do hotelu. Nie jest to co prawda hotel, w którym zatrzymały się reprezentacje, chociaż to w sumie nie tak źle.
Na miejscu zameldowaliśmy się i podążyliśmy do swoich pokoi. Ja miałam naturalnie z Marco, Kuba z Agatą i Oliwką. Ewa miała sama z Sarą, Ann z Carolin, a Cathy z Anią. Nie przedłużając rozpakowaliśmy się i umówiliśmy, że za około 20 minut czekamy na siebie w holu i idziemy razem pozwiedzać miasto. Kiedy już się ogarnęłam i przebrałam, postanowiłam pójść jeszcze na balkon, popatrzeć na stolicę.
-Powiem Ci, że ślicznie tutaj.-westchnął Marco i objął mnie od tyłu.
-Wiem, ale zaufaj mi, Gdańsk jest lepszy.
-To też, wiem, bo byłem tam.-zaśmiał się.
-Ale nie znasz każdego zakamarku.-powiedziałam z wyższością, a blondyn zaczął mnie całować.
-To kiedyś mnie tam zabierzesz i pokażesz.-powiedział, gdy przestał.
-Przykro mi, ale obiecałam już Laurze. Spóźniłeś się.-odparłam i zaczęłam ubierać kurtkę w pokoju.
-Złamałaś mi serce!-krzyknął z balkonu.
-Pamiętaj, że trenowałam karate, to mogę złamać Ci coś jeszcze!-odkrzyknęłam.

Tak jak umówiliśmy, po 30 minutach byliśmy wszyscy w holu. Kuba został naszym głównym przewodnikiem i całą ferajną wybraliśmy się na podbój Warszawy.
To wyjście była na prawdę świetne. Zwiedziliśmy prawie całą Warszawę, byliśmy na treningu chłopaków obu reprezentacji. Oczywiście nie obyło się bez zdjęć fanów, którzy wręcz czasami byli natarczywi, ale chłopaki rozumieli to i byli cierpliwi.
Dopiero dwie godziny przed meczem postanowiliśmy już wracać, tak się złożyło, że ja wraz z Ann szłyśmy na samym końcu.
-Wiki...-zaczęła.-Nie chciałabym wyjść na wścibską, ale w samolocie słyszałam, że nie jesteś przekonana co do Carolin...
-No, tak.-odpowiedziałam.-A co?
-Bo wiesz... Ja jakby też jej nie ufam.-odparła.
-Dlaczego? Zrobiła coś?
-W pokoju jest taka jakby dziwna... Nie wiem. Nie umiem tego opisać, ale nie ufam jej za bardzo.-powiedziała trochę ciszej.-Ciągle pytała się mnie o Ciebie i o Marco.
-O co dokładniej pytała?-zdziwiłam się i powoli denerwowałam.
-"Jak długo jesteście","Jaka jesteś". W sumie nic takiego, ale zdziwiło mnie to trochę...
-Czego może chcieć?-zastanawiałam się głośno.
-Nie ma pojęcia, ale na Twoim miejscu uważałbym na nią. Wygląda jakby miała ochotę na Reusa. W sumie zobacz!-dodała i wskazała mi na Marco, który idzie razem z Carolin. Rozmawiają i śmieją sie przy tym.
-Nie będę mu teraz odgrywała sceny zazdrości.-odparłam.-Ufam mu, ale nie pozwolę by jakaś laska się do niego dopierała.-powiedziałam całkiem poważnie.
-Ja na Twoim miejscu już bym jej wydrapała oczy.-dodała Ann całkiem serio, ale po chwili zaśmiałyśmy się. Jednak w głębi serca nie było mi wcale tak do śmiechu. Byłam zazdrosna. Może nie jakoś poważnie jednak ta blondynka od początku mi nie podobała się. Nie chcę mu robić jakiś wyrzutów. Nie będę mu też zabraniała rozmawiać z dziewczynami.
Po jakimś czasie byliśmy już w pokojach hotelowych. Marco był  w tym czasie w łazience, a ja siedziałam na łóżku i myślałam o tej dziewczynie.
-Bo Cię zaraz okradną i nie zauważysz nawet.-usłyszałam śmiech piłkarza.
-Co?-zmarszczyłam brwi. Rzeczywiście, wyłączyłam się na chwilę.
-Stało się coś?-zmartwił się i zbliżył się do mnie na łóżku oraz pocałował mnie w czoło, a potem przytulił mnie do swojej klatki piersiowej. Przez moment przeszło mi przez myśl, że powinnam się ogarnąć, bo wyjdę na jakąś zazdrosną dziewczynkę.
-Nie, nic...-lekko westchnęłam.
-Wiki, kogo jak kogo, ale mnie nie oszukasz.
-Wszystko jest w porządku.-dodałam i popatrzałam na niego. Po chwili się zbliżyłam do jego ust i lekko pocałowałam. Marco pogłębiał pocałunki. Po chwili byłam już nad nim, a on złapał mnie w biodrach. Postanowiłam jednak skończyć te przyjemności, bo nie mamy za bardzo czasu na takie rzeczy. Gdy przestałam go całować popatrzałam głęboko w jego tęczówki i uśmiechnęłam się. Pomyślałam przez chwilę, co by było gdybym go straciła. Straciłabym kogoś dla kogo poświęciłam się całym sercem. Nie pozwolę Carolin na to. Nie pozwolę by ponownie dziewczyna zabrała mi kogoś kogo kocham.
-I tak Ci nie wierzę.-uśmiechnął się, a jednocześnie ponownie przyciągnął mnie bliżej siebie.

________________________________________________________________

ZAPRASZAM NA KOLEJNY ROZDZIAŁ W NOWYM ROKU!

Długość jest chyba wystarczająca? 

Jednak treść chyba nie zadowala :(

Ostatnio weny niestety brak i nie mogę jakoś się otworzyć na pisane, ale uwierzcie staram się :)
Obiecuję, że następny rozdział będzie ciekawszy, bo w końcu będę się starała opisać mecz z Niemcami ^^

Wybaczcie XD

Musiałam  :D

Jak myślicie? Czy nowa dziewczyna Kevina namiesza czy raczej Wiki przesadza?
Jak Marco zareaguję na wynik meczu (bo chyba każdy wie jak on się skończy :D)?
Czy wydarzy się coś po spotkaniu?

Kochane!

Bardzo chciałabym Wam podziękować za każdy komentarz, za każde obserwację i w ogóle za wszystko :) 

Jednak pod ostatnim postem nie było ich za wiele :( 

Nie chcę Wam kazać mi komentować, bo nie lubię tego robić, jednak było by mi miło jakby każdy, kto czyta tego bloga komentował. Przynajmniej jedno słowo, czy wam się podobało czy nie ;) 

Zróbmy tak, jeżeli będzie troszkę więcej komentarzy to i ja dodam szybciej rozdział :) 

Nie mówię ile, bo nie chce was szantażować XD
Dacie radę?

Do zobaczenia przy następnym rozdziale oraz udanego roku 2015, który powoli zaczęliśmy ♥

ENJOY!